Kvar dag vert det enten såra eller drept menneskje på Vestbredden og i Gaza.  Jord vert konfiskert. Menneskje jaga på flukt og hus knust til grus. Barn vert forhindra frå skulegang og nybygging av israelske busetnader øker.Det at eg ikkje har lagt ut noe her på noen dagar betyr ikkje at eg har gitt opp kampen, men heller det at eg har måttet bruke tid til å sortere dei opplevingar som vi hadde på vår reise. Vi som reiste frå Fagforbundet og Norsk Folkehjelp.

Og resultatet er klart. Innbyggjarane i Noreg og andre tenkjande demokratiske land må presse sine regjeringar til å godkjenne Palestina som ein stat. Og ein lyt arbeide for fredelig sameksistens i området. Murane må rivast og vann og jord leverast tilbake til rettmessige eigarar.

Fritt Palestina er eit krav.

Det blør over Gaza
fløymar kloak i gata
avrivne lemmer, ruiner, gråtande barn

Skarpskytaren siktar for å skade. og du Israel bomber marknad kyrkje og moske.

Eit mål

Å slakta Palestina.

Der havet er rødt som av blod.
Åkerland rasert av buldosarar,
brønnen der ho mor henta vann, full med stein.
Kvifor du Israel, guds folk,
Har ikkje du sett terror og døyd?
Gaza som Warszawas ghetto. Murane gret.

Og,
og du Israel
hugsar du ikkje Auschwitz.

Krigsmakta trampar ned marka.

Bort i det fjerne ser eg gatelys, vakttårn og kvite bygg. Det er eit av mange ulovlege nybyggjarområde på palestinsk område godkjent av en nasjon som ikkje bryr seg om folkeretten, men fordømt av ein hel verden. 

For oss som kjem langt vekk i frå, er det ein forblåst plass der ingen kan bu. Men likevel må dei det, beduinane på Hebron-høgdene. Når nybyggjarane har tatt landet deira, er det berre karrig jord att å drive sauebruk på.

«Det var nokre gjætarar der i grannelaget, som låg ute og vakta sauene sine om natta. Best det var, stod ein engel frå Herren framfor dei, og Herrens herlegdom lyste kringom dei. Då vart dei fælande redde. Men engelen sa til dei: «Ver ikkje redde! Eg kjem med bod til dykk om ei stor glede som skal timast alt folket.» Kven kjenner ikkje til denne teksten. Dei som er kristne leser den gjerne kvar jul.



Disse gjætarane kunne ha vært forfedrar til beduinane, det folket Israel vil drive vekk.

Etter at vi er blitt mottatt med kaffi av leiaren for beduinleiren går vi ned til eit lite byggverk. Der bur det ei familie nokon frå gruppa snakkar med. Vi får høyra om hellerane beduinane budde i før. Dei vart knust med bulldosarar. Vi får høyra om nybyggjarar og militære som kjem midt om natta og driver hærverk. Eg undras, hadde mine barn og barnebarn sove trygt i eit slikt terrorregime.

Beduinane er nomadar, men er nå tvungne til å helde seg på denne lille plassen og være bufaste. Familien har framdels sauer, men har utvida med bikuber for å prøve å få endane til å møtas. Eg ser at borte ved eit bygg går det ei kvinne og jagar på ein flokk med gjess. Eit esel står tjora i ein stolpe. Ingen av dei er ønska. Militære og nybyggjarane vil ha dei vekk. 

Beduinleiren har  ein liten skule, der lærer dei yngste barna grunnleggjande ferdigheite, medan dei eldre barna må gå til nærmaste landsby. Dei vert ofte plaga av nybyggjarar og militære på skulevegen.

Landsbyleiaren viser oss eit solselleanlegg, bygd for midlar frå tysk hjelpeorganisasjon. det gir dei strøm til dei små teltboligane. Det har dei fått ein rivingsorde på. Heile leiren har rivingsordre, og eg undrar om når israelsk militær kjem med bulldosarane. Vatn må dei kjøpe.

Vi vart mottatt med varme. Fekk snakke med kvinner, barn og menn. Fekk smake på den nydelige honningen. Beduinane, dei fattigaste av alle i Palestina, er ikkje blanda i verdens storpolitikk, det einaste dei ønsker er å få leva sit liv i fred, leve som nomadar i pakt med naturen slik forfedra deira har gjørt i generasjoner før dem.

Har du passet i orden 
og lappen som sier du er borgar. 
Kvitteringa for huset. 
For strømmen, for vannet
Har du overnatta med kjæresten
Og ikkje vært i senga.
Har du 
Dei kjem i natt. Ser om melka er sur
Ser om brødet er ferskt.
Ser om du er den du er.
Palestinsk borgar av Jerusalem.

Og du lyt åpna døra. 
Du lyt leggja fram bevis 
om at skatten er betalt i tide.
Du er skyldig til annet er vist.

 

Etter min tur i Hebron kan eg ikkje si at eg var blid. Eg var både lei meg og rasande.

Er det ikkje fint med 800 til 1000 soldater i gata som passar på og fordriver systematisk palestinarane frå før bebudde område. Til fordel for ca 800 ortodokse jøder.

Er det ikkje fint å stå ved den blå igjensveisa døra bak plantehavet der ein av mange butikker i Hebron sin gamle «Karl Johan» var. Der palestinarane ikkje får gå eller delvis  kjøre. Og tungt bevæpna soldater kontrollerer forbigåande. Der palestinske skulebarn risikerer å bli trakassert og i verste fall fengsla.

Er det ikkje nydelig med den yrande handlegata der andre etasje av palestinske hus er okkupert av israelske okkupantar som kaster avføring og søppel ned over handlande og kjøpmenn.

For direkte tall og informasjon gå gjerne inn på bloggen til ein anna palestina-ambassadør frå Fagforbundet tidforsolidaritet@wordpress.com

Her er det etter mi mening snakk om planlagt fordriving og trakassering av palestinske innbyggjarar av politiske og religiøse grunnar. Den store heilagdomen i byen Ibrahimi moskeen kontrollert av israelske militære styrkar, der tilfeldig forbipasserende vert provosert med spørsmål som «kva synes du om Israel» sjøl om dei antakeligvis veit i sitt hjerte at dei er i Palestina, eller «kva er din tru» medan dei avslappa svinger med maskingeværet.

Verden lyt vakna.

Du skal ikkje slå haudet mot muren
For å be om fred.
Slenger seg grønn vinranke
om kvit stein
medan soldaten står der
væpna, mot eit barn
i svart kjole.
Vil det sjå freden?
Steinen gret ildrautt blod.

Den heilage by har tapt si uskyld i mine augo.

På eit hotell i den palestinske del av Jerusalem heng det ein nøkkel. Det heng mange slike rundt omkring.
Denne nøkkelen heng som eit minne om Nakba. Den etniske rensinga staten Israel tok for seg i perioden 1947 til 49. Palestinske borgarar bosatt på vestsida av FN si skillelinje i Jerusalem vart jaga på flukt, for aldri å kunne koma attende. Husa vart overtatt av israelske borgarar

I den perioden utrydda den israelske staten minst 500 landsbyar og drepte rundt 200.000 palestinarar og drev rundt 700.000 menneskje på flukt. Per dags dato er det rundt 7 miljoner palestinske flyktningar rundt om i verden.
Den heilage by var delt i øst (som var palestinsk styrt) og vest ( under staten Israel) Etter seks dagers krigen i 1967 hærtok den israelske stat heile byen. Den utvida bygrensa ut over palestinsk område dreiv folketelling og innførte israelske lover. Dette mot folkerettslige prinsipp. Og er du ein palestinsk innbyggjar i dag vert du trakassert på det sterkeste. Minimum kvart 10 år må du bevise at du bur i byen, med dokumentasjon på eigedom, eller leige. Med kvitteringer for vann og strøm. Med kvitteringer om betalte skattar. Og dette er ikkje nok. Jevnt over er det kontroller, der ein får banka på døra midt på natta. Inn kjem det menneskje som ser i kjøleskapet ditt, som sjekker om du har uoppredd seng eller handdukar på badet. Klarer ein ikkje bevise at ein bur i byen mister ein heimen sin. Og inn kjem israelske bosettarar. Den som må reise vert då utan rett til å bu i Jerusalem og det er ingen plasser å reise til.

Israelske innbyggjarar byggjer bosettingar i Vest-Jerusalem og ikkje kun rundt om kring i Palestina. Slike bosetninger er delt i tre kategorier. Heile samfunn inngjerda med piggtråd. Noen få hus i lag. Eller eit hus gjerne overtatt med eller utan loven i hand som utdriver den som egentlig burde der. Ein etablerer område med god infrastruktur for dei israelske innbyggjarane med gode parkeringsmuligheite med gangvegar, leikeplassar og skular. Alt inngjerda med piggtråd og vakta med kameraer og bevæpna vakttjeneste. Medan palestinarane på begge sider manglar nær sagt all infrastruktur. Til og med søppelet flyter. Her er det snakk om systematisk utrydding og fjerning av det palestinske folk frå Jerusalem.

Jeg er sint. Israel har bygd ein apartheitmur, der vi var var den åtte meter høg og ein meter brei. Den har bevæpna kontrollpostar der palestinske menneskje slit med å få reise i gjennom. Mange klatrer over for å kome på arbeid. Og heim igjen. Dei står i fare å bli fengsla. Meste parten av muren er inn på palestinsk område i byen og hevdes øyke sikkerheita. Det er etter min mening reinspikka tull.
Dagen i går var lærerik. Eg trudde et viste ein del om området. Kjente til og var klar til jobben min som Palestinaambassadør i Fagforbundet i Møre og Romsdal. Men når du står under muren og snakker med ein ung mann som bur seks minutter gange frå arbeidsplassen sin på det palestinske universitetet, og han forteller at han må reise ein og ein halv time for å kome seg på arbeid. Når du ser tungt bevæpna militær og politi. Både i bilar og langs vegan. Høyrer om og ser vegar som er kun for israelske borgarar. Då oppdager ein kor lite ein veit.

Eg er sint. Eg er fortvila, og ennå meir bestemt i og arbeide for den palestinske sak.

Litt om Palestina si historie

Nå er det ei lita veke til eg skal av garde til Palestina i lag med ti andre representantar frå Fagforbundet og Norsk Folkehjelp. Eg sat og tenkte på forbruket av vann hjå oss som har meir enn nok i går kveld, der eg sat på ei restaurant og så vatnet fossa frå kranane for at det skulle være friskt nok. Det kan dei ikkje gjera i Gaza. 

I 1947 blei statane i FN einige om at Palestina skulle delast opp i ein jødiske del og en arabisk del. Før delingsplana blei satt i verk, erklærte sionistleiaren David Ben Gurion  den 14. Mai 1948 staten Israel for grunnlagt.

For palestinarane ble dagen etter, 15 mai, starten på katastrofen, Nakba. Rundt 750 000 palestinarar ble drevet frå sine heimar.

Israel-Palestina-konflikten er først og fremst en territorial konflikt mellom staten Israel og det palestinske folket. Dagens konflikt har sin bakgrunn i at europeiske jødar, sida 1880-tallet, flyttet til det såkalla historiske Palestina, et område som utgjer dagens Israel og Palestina. Hovuddrivkrafta for den jødiske innvandringa var trua på den jødiske stat.

Krigar og apartheid

Israel vant Seksdagarskrigen i 1967 og tok over store landområde der i blant Gaza frå Egypt; og Vestbredden frå Jordan.  Israel trakk seg ut av Gaza i 2005, men kontrollerer befolkninga gjennom ein streng blokade, sikringssoner på palestinsk jord og har styring på havområda utafor Gaza og luftområdet over. På Vestbredden er palestinaranes levemåte avgrensa av ein 670 km lang mur, den såkalla Apartheidmuren.

Okkupasjonen fører til blodig konflikt  mellom palestinarar og israelarar. Og så lenge staten Israel  forsett okkupasjonen, ikkje stoggar busettingar som bryter med folkeretten på palestinsk jord, samt driver aktivt segregering av det palestinske folk  vil det ikkje bli fred.

Til tross av at dei palestinske områda er okkupert av Israel, så er Palestina oppretta som en egen stat, og anerkjent som slik av 136 FN-land.. Andre land, inklusive Israel og USA, i tillegg til Noreg, gjer det dessverre ikkje. Eg meiner det er ein skam.

Gaza. Sinne og frustrasjon

Gazastripa er av dei områda i verda med tettast folketettleik Der er det rundt 2 millionar menneskje som bur på eit landområde litt mindre enn Oslo. Mange, spesielt unge, er utan arbeid og håp.

95 % av drikkevatnet er forureina og i tillegg er grunnvatnet for salt til både å drikke og til å vatne jordbruksområda med. Ein kan kjøpe vann frå private selskap. Men då må ein ha økonomiske midlar. Gaza er fattig på andre naturlege resursar.

På grun av øydelagt infrastruktur går avløpsvatn og kloakk rett ut til havet. Dette fører til at palestinarane på Gaza ikkje kan bade i havet på grunn av forureining og mye av fisken er også dårleg. I tillegg til forureininga driver Israel svært strenge militære restriksjonar på fiske, noko som tar i frå palestinarane ein god resurs.

Er du spesielt opptatt av historia i området finnes det mye skrevet. Eg anbefaler naturlig Fagforbundets og Norsk Folkehjelp sine hefte Farlige forbindelser,.

Neste blogginnlegg kjem etter at eg har landa i Palestina, eg kjem og til å leggja ut bilde som ikkje får plass i blogginnlegga på Facebook.

Eg Skafti Helgason, Palestinaambasadør frå Fagforbundet i Møre og Romsdal.   Skårungen i denne samanheng reiser til Palestina.

Snart skal vi av garde igjen. Representantar frå Norsk folkehjelp og fagforbundet skal på reise og vitja våre samarbeidspartnarar i Gaza, Vestbredden og Israel.

Disse to organisasjonane Fagforbundet og Norsk Folkehjelp samarbeider med det mål å få norske politikarar og regjering til å auke presset mot det internasjonale samfunn. Med det mål  å bidra til slutt på okkupasjonen av Palestina.  Få ein ende på Midtøsten-konflikten og at de palestinske flyktningane skal få sin rett. Vi krev at Noreg anerkjenner Palestina som en sjølvstendig stat, slik som 135 statar allereie har gjort.

Fagforbundet og Norsk Folkehjelp arbeider også aktivt med at Oljefondet, investeringselskaper og næringsliv ikkje skal tene på den israelske okkupasjonen.  Er du klar over kor noe maten du spiser kjem ifrå? Eg har tru på at du tenker deg om i butikken.

Fagforbundet støtter Norsk Folkehjelp sine prosjekter på Vestbredden, inklusiv Øst-Jerusalem, i Gaza og i de palestinske flyktningleirane i Libanon. Norsk Folkehjelp arbeider gjennom palestinske organisasjonar og har stort fokus på demokrati og rettigheite.  Fagforbundet støtter ungdomar, kvinner, bønder og fiskarar. Vi støtter palestinske arbeidarar som arbeider i Israel.

Og kven er så eg. Skårungen som skal på sin første tur som Fagforbundets Palestina-representant, og skriv dette blogginnlegget.

Eg er ein Islending som har flyttet til Noreg og her har eg vært i over 30 år. Eg er pabba for fire ungar som snart er vaksne. Den eldste er tretti år og den yngste seksten. Eg har tre barnebarn som eg gjerne vi skal vakse opp i eit sosialistisk samfunn der alle barn får ein trygg oppvekst, at eldre får god omsorg og vi har respekt for naturen rundt oss.   Eg har vært aktiv i fagforeiningar heile mitt yrkesaktive liv og politisk aktiv. Eg arbeider som miljøarbeidar i Vestnes kommune i Møre og Romsdal og for tiden er eg lokallagsleiar i Fagforbundet Vestnes. Eg er også kommunestyrerepresentant for Vestnes Sv.  Eg liker å følge med og lese om internasjonal politikk. Har meininger og er ikkje redd for å uttrykke meg. Eg skriver ein del, fotograferer og trivst i skogen og på fjellet. Eg har ein hobby der eg er jarl i eit vikinglag i fritida. Liker meg godt i lag med aktiv ungdom.

Og nå skal vi elleve representantar av gårde til Palestina. Nokon av oss har ikkje vært der før, andre har vært der fleire gangar. Eg er spent på kva vi kjem til å oppleva. Eg gleder meg til å møte på våre samarbeidspartnarar og sjå med egne augo korleis situasjonen er i området. Eg er spent på korleis eg reagerer fysisk og psykisk på opplevingane vi skal møte, på segregert samfunn og situasjonen i Palestina.

Eg kjem til å skrive ein blogg under reisa, dette er første blogginnlegget,  Det neste kjem like før eg reiser, og leggja ut bilder og opplevingar på FB.  Nokon dagar mye, andre dagar mindre. Når eg kjem attende har eg som mål å orientere om kva eg har opplevd. Og fortsette mitt arbeid for fritt Palestina

 

 

Thanks for joining me!

Good company in a journey makes the way seem shorter. — Izaak Walton